کار، زندگی، یادگیری

وژدانا درستش اینه که وقتی بعد از 8 ماه ترجمه یک کتاب 460 صفحه‌‌‌ای رو تموم میکنی

ی جشن خانوادگی کوچولو بگیری و برید مثلا بیرون شام بخورید و شامپاین باز کنید و اینا

نه این که از ترس کرونا حتی نتونی غذا از بیرون سفارش بدی و بلافاصله بعد پایان ترجمه بچپی تو آشپزخونه و غذا درست کنی

بعله بالاخره ترجمه کتاب تمام شد و الان در حال قالب بندی و استایل و اینا هستم برای تنظیم دقیق تر فهرست مطالب و ...

+شارمین مادر تو این همه کتاب داری، انتشارات معتبر آشنا سراغ نداری؟

بعضی وقتا‌ی کارهایی میکنی که نمیدونی بعدش برای جبرانش باید چه کار کنی شاید هم میدونی ولی جرأتش رو نداری

چند روز پیش سر یک حواس پرتی و گیج بازی خیلی خیلی بچگانه و احمقانه دو نفر رو متهم کردم و بدتر از همه این که اومدم رسانه ایش کردم و اینجا براش پست گذاشتم

یک روز و نیم گذشت تا متوجه اشتباهم شدم

و اون قدر هنگ بودم بابت این قضاوت عجولانه که تنها کاری که به ذهنم رسید این بود که حداقل اون پست لعنتی رو پاکش کنم

ولی راستش اونقدر شهامت ندارم که پیش اون دو نفر اعتراف کنم و ازشون معذرت بخوام :(

1. فرشته سمت راستی زد رو شونه م گفت:‌ی صلوات بفرست ببینم خودکارم کار میکنه :))

2. حالا که منه روزه برده و حس پست گذاشتن ندارم این پست تکراری ماه رمضون سال گذشته رو بخونید تا کمتر برای پست‌های وزین من بی تابی کنید :دی

چون پسرجان برای آموزش‌های مجازی مدرسه ش از گوشی من استفاده میکنه خواه ناخواه در جریان جزئیات کار هستم

بارها متوجه شدم که یکی از همکلاسیاشون همیشه غایب است و مدام «صفر» می‌گیرد

پیش خودم فکر میکردم: عجب بچه‌‌‌ای است و جالبه که پدر و مادر هم پیگیرش نیستند.

تا این که

دیشب

تو گروه واتساپی مدرسه اعلامیه فوت پدرش گذاشته شد

یخ کردم

احساس می‌کردم قلبم داره می‌ایسته

به پسرجان گفتم:‌ی قسمت قهوه تلخ بزار تا من سنکوپ نکردم...

خدایا به خانواده ش صبر و آرامش بده

بالاخره بعد از بارها و سالها آزمون و خطا و کشمکش این بار موفق شدم تحمل کنم و 1984 را از اول تا آخر بخوانم

همین چند دقیقه پیش تمام شد

و حس الانم وحشتناک است

و از ایده آلیسم متنفرم که معتقد است واقعیتی خارج از ذهن وجود ندارد...

ما دو تا همکار داریم (یک خانم و یک آقا)

این دو نفر همیشه تو جلسات گروه سر کوچکترین مسأله باهم در نبرد هستند

به هم تیکه میندازن

موضوع‌های پیشنهادی پایان نامه دانشجوهای همدیگه رو با دلیل و بدون دلیل رد میکنند

سر دروس مورد تدریس بحث می‌کنند

و گاهی واقعا نمیدونی اصلا بحث سر چیه

و گاهی اون قدر این بحث‌ها کشدار میشه که اصل جلسه می‌ریزه بهم و شاید به جای 45 دقیقه، جلسه 2 ساعت طول بکشه

هر قدر هم بهشون بگی همدیگه رو مقصر میدونند و آتیششون تندتر میشه

حاااااالااااااااااااااااااا

کتابه بود که داشتم ترجمه میکردم

آخرای فصل یازدهم هستم

این فصل در مورد توسعه سازمان و مهارت‌های فرآیندی از جمله مهارت‌های اداره جلسه هست

در هر فصل قسمت آخرش مطالعه موردی هست از مناطق آموزشی و مدارس واقعی و مشکلاتی که داشتند و راه حل‌هایی که ارایه شده

حالا مطالعه موردی این فصل در مورد یک دبیرستان هست به اسم مانتین ویو

مربی ورزشی (باب اسمیت) و مدیر دپارتمان زبان انگلیسی (هلن مورس) دقیقاااااا عین همین دو تا همکار ما هستند

یعنی تا همین جا ترجمه رو پیش رفتم

به قدددددررررری ذوق کردم که حتی تو ینگه دنیا هم اوضاع همینه که کار رو متوقف کردم اومدم شما رو هم تو شادیام سهیم کنم :دی

پ.ن: نماز روزه‌هاتون قبول. من فعلا قراره دو سه روز بخورم ببینم اگر میتونم که بقیه شو هم بخورم :))

یک زمانی درست شکل مونا بودم

الان بیشتر شبیه پری هستم

و می‌ترسم از روزی که بشم درست مثل شیرین

+هر چند‌ی بخشایی ازش برام جذاب نبود و ازش پریدم ولی در مجموع ذهنم رو درگیر کرد و پیشنهاد میشه

راستشو بخوام بگم من دانش آموز خرخونی نبودم

یعنی میخوندما ولی خودکشی نمی‌کردم

اگر درسی رو یک دور بیشتر میخوندم به همون میزان بیشتر قاطی میکردم و برای همین همیشه همون یک دور کافی بود

کنکور اون موقع دو مرحله‌‌‌ای بود و ما اولین دوره نظام جدید

تا اردیبهشت ماه مدرسه می‌رفتیم و وقتی تعطیل شدیم دقیقا 19 روز تا کنکور مونده بود

و از اونجایی که من همیشه آدمی‌هستم که از این ویژگی زنانه محرومم که چند تا کار باهم انجام بدم و باید تمرکزم رو بزارم روی یک کار فقط

بنابراین تا روز تعطیل شدن مدرسه، یک کلمه هم برای کنکور نخونده بودم (البته اگر بتونیم کنکور رو جدا کنیم از بحث درس به لحاظ سبک متفاوت مطالعه شون)

القصه بنده 19 روز برای کنکور مرحله اول درس خوندم ولی خوندماااا

یعنی تو همین 19 روز کل کتاب‌هایی رو که قرار بود کنکور بدیم‌ی دور خوندم و تازه نکات مهم کنکوری هم برای خودم درآوردم و پشت جلد کتابها یادداشت کردم؛ البته ناگفته نماند کل زبان سه سال+پیش دانشگاهی رو‌ی نصف روز خوندم :دی و حالا که می‌خندید باید بگم 86 درصد زدمش بدون یک دقیقه کلاس زبان رفتن :)

از شب بیداریا بگم براتون که دقیقا یادمه‌ی پتو با خودم میبردم تو اتاقم و دراز می‌کشیدم رو همون و درس میخوندم که مبادا جام گرم و نرم باشه و خوابم ببره

یادمه یک بارش سه شبانه روز واقعا یک دقیقه هم نخوابیده بودم و وقتی صبح پتو رو بردم بزارم سر جاش چشمام سیاهی رفت و دقیقا تو همون نقطه پتو رو پهن کردم رو زمین و گرفتم تخخخخت خوابیدم در حد دو سه ساعت :))

بعد یادمه اون موقعا الهام بخشم این شعر بود:

«مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید»

کلی با این شعر انرژی می‌گرفتم و حتی یادمه دادم یکی از دوستام با خط خوش نوشتش و زدمش رو کتابخونه م

تا قبل اون الهام بخشم این جمله بود:

کم نیار نیروانا‌ی ذره دیگه زور بزن فقط N روز مونده تا پایان امتحانات و بعدش تویی و تعطیلات تابستونی :))